Sevgili!..

Sevgili!..
Hani, umut güvercinleri salmıştık ya, vuslat semalarına. Yıllar geçti, hâlâ dönmediler...
Gözbebeklerinden öptüğümüz kumrular küstü sevdalara, gittiğin günden beri sustu Söz, yürekten çıktığı zaman ancak yüreğe gider. Sen de sözlerini yürekten söyle. Sana söyleneni iyi dinle. Yürekten geleni al, keder vereni bırak. Güzele çağıranı al, boş olanı bırak. Rûhunun istediğini al, istemediğini bırak..

Hayat önemlidir. Neşelen ve gül. Hüzünlen ve ağla. Ne yaparsan yap, ama Allah rızası için olsun yaptığın. Gördüğün göreceğin Allah rızası için olsun...

Sana rahmet veren Rahmandır. Merhamet veren, sevk veren, ümit veren, sevinç veren, hüzün veren. Sana yoldaş olan Rahmandır. iyi bil ki, hiçbir yerde bir başına değildin. Bundan sonra da olmayacaksın. Her zaman yanında olan Rahmandır.

Asla üç sey olma. Ümitsiz olma. Şükürsüz olma. Sabırsız olma. Mevlâyı bilen ümidi bilmeli. Onu bilen şükretmeli. Ona inananin sabırlı olmalı her ameli.

O seni terk etsin, peşinden koş git. O yüz vermesin, sen ona yalvar. Sana, bilmen gereken ve öğrenebileceğin en değerli şeyi haber vereyim mi? Sahip olabilecegin en kıymetli şey, imanındır. Allaha inan, mutlu ol. Ona dayan, güçlü ol.

Kimsen yok mu? Sözünü dinleyen, acını paylaşan, sevgine sevgisini katacak, kimsen yok mu? Sen ister şu var de, ister bu, istersen yok işte, kimsem yok de; hakiki bir dostun kesinlikle var. Sözünü dinleyen, acını paylaşan, sevgine sevgisini katan ebedî dostunu, Rabbini unutma!

Ey Sözümü işiten Dostum;

Kaybolan ümitlerimi onarmaya,
Yeni bir doğuşa yol açmaya,
Sevgimi aşka bulamaya,
Sevdanı yüreğime salmaya gelir misin?

Bir imtihandır bu dünya bilirim,
Ama sensiz olmuyor,
Yüreğime ince bir sızı doluyor...
Sensiz olmuyor...

Bir bilsen ne kadar ihtiyacım var;
Ayaklarına kapanıp, çektiklerime ağlamaya.
Yüreğime biriken hüzün yığınını,
Bir tek söze ihtiyaç kalmadan,

Sormadan ve anlatmadan;
Sadece gözyaşı ikliminde hasbihalleşmeye...
Yüreğimi yüreğine dolamaya,
İklimindeki Cennetimi bulmaya,

O kadar ihtiyacım var ki...
Tebük kadar zor olan,
Bu hayat yolculuğunda,
Düşlere misafir olurken ırmaklar, bu çölde,

Ben bir sana susadım.
Herkes çıkarken yağmur duasına,
Ve bir damla su isterken küçücük dünyasına.
Ben Vedud olan Rabbimden,
Seni bana diledim...
Herkes suya kanarken doyasıya,
Ben ayaklarına kapanıp önce,
Gözyaşlarımla ayaklarını ıslatmak istedim.

Azad edip ardından tüm hüzünleri,
Başımı kaldırıp nur parçası yüzüne,
Derin derin bakarken gözlerine,
Hüzünlerden boşanmış yüreğimi,
Kutlu sevdanla nişanlamak istedim...
"Muhammed Resulullah" derken lisanım,
Yüreğimden bir evren dolusu iman geçse,
Ve ben yaniden iman etsem.

Günün aydınlığına bırakışı gibi gecenin,
Ellerim ellerinde kaybolurken,
Ve ben biatimi sana sunarken,
Koysam ortaya tüm varımı...

Seni Ya Resulullah,
Seni özler bu can,
Seni bekler ki,
Telafisi yoktur...

Bir gece olsun Ya Resulullah,
Bir gece olsun gel!
Sözlerini de alıp,

Sabrını da kuşanıp gel hayatlarımıza...

"Gel" demeye utanan yüzümüze inat gel...

Kirlenmeye yüz tutmuş ümmetine bir şafaatle gel,
Bitirmeye değil, yeniden başlamaya gel,
Bir Besmele kuşanıpta gel.

Kaybolan ümitlerimi onarmaya,
Yeni bir doğuşa yol açmaya,
Sevgimi aşka bulamaya,
Sevdanı yüreğime salmaya gelir misin EY NEBİ? (s.a.v)

Sözlerim bitti. ışığım söndü. Kandilim tükendi. Sen bana kulak ver de, sözleri bitmeyene, ışığı sönmeyene, kandili tükenmeyene kulak ver. O'nu sev. Ona kendini sevdir. Onun sevdikleriyle doldur yüregini... dilleri, nağmeler söylemediler.
Sevgili!..
Güvertesine, sevgi gülleri bıraktığımız sevda gemileri vardı ya, alabora oldular hasret fırtınalarıyla, dibe çöktüler...
Sevgili!..
Binbir heyecanın yeşerdiği gönül bahçemize, yarın fideleri ekmiştik hatırlar mısın? Yokluğunda, yağmayı unuttu kırk ikindiler, kuru bir yaprağa döndüler...
Sevgili!..
Her seher vakti, çiğ damlaları ile ürpererek uyanan kan kırmızısı güller, dönmedin diye, zemherilerde üşüyen kardelenler gibi boyun büktüler....
Ey Sevgili!..
Sensiz kalalı, hep hüzünler döküldü kirpiklerimden, ısınmadı içim, meltemler bile yüreğimi üşüttüler Ya Rabbi...