Ana rahminde tektim. O karanlık yuvamda yanımda kimse yoktu. Bilmiyordum,
hissetmiyordum, görmüyor ve duymuyordum. Ben daha var ile yok arasındaydım.
Anladım, farkettim hissettim yanlız olduğumu. Yanlızlık zoruma gidiyordu
ama elden bişey gelmiyordu. Büyüdükçe karanlık yuvam bana dar gelmeye
başladı. Anlamıştım artık kendimi bulduğum bu yuva beni istemiyordu. Gitme
vakti gelmiş meğer. Yolculuk vardı önümde ama ben gideceğim dünyanın nasıl
olduğunu bilmediğim için tedirgindim. Yanımda biri olsa, bana yoldaş olsa,
beraber çıksak bu yola, ama yoktu. Tek başıma başımın çaresine bakacaktım.
Evet üstesinden geldim. Rengarenk bi dünyaya açtım gözlerimi tek başıma.
Başta korktum ağladım öldüm sandım ama karanlık dünyada ölmek aydınlık
dünyada doğmakmış. Her kopuş bir doğuştur. Hayatla tanıştım. ben onu
sevdim o beni. Nice güzel günlerim oldu.Sevgi en büyük nimetti.Sevdiğim ve beni seven insanlar vardı hemde çook. Her zaman hayat yolunda düşmemem için yolumdan taşları toplayan annem vardı. Hayatta herkes yürürken bana koşmayı öğreten babam vardı. Her halükarda bana destek olan hayatımın anlamı aşkım vardı. Malım, mülküm, evlatlarım, dostlarım vardı. Yağmurda ıslandım, çimenlerde yuvarlandım,geceleri yıldızlar topladım... Daha nice güzelliklerin tadına vardım. hepsini
yaşadım. Hayat bana yaşattı. bu yüzden biraz daha, biraz daha bağlandım ona.
Güzel günlerin hiç sonu olmayacak sanıyordum, yanılmışım. Her güzel şey
bitiyormuş günün birinde. Hep beraberdik oysa. O bende ben ondaydım.
Ayrılmaz ikiliydik. Şimdi ayrılıyoruz. Ben şimdi onu her zamankinden çok
daha fazla seviyorum. Neden bilmiyorum hayat benden bıktı.Nereye gittiğini
bilmediğim bir yola sürükleyip beni yine yanlız tek başıma bırakıyor.
HAYAT
BENİ YARI YOLDA TEK BAŞIMA TERKEDİYOR!
